رباعیات خیام

قسمت اول

برخیز    و    بیا    بـتا    برای   دل   ما حل کن به جمال خویشتن مشکل ما یک  کوزه  شراب  تا  بهم  نوش کـنیم زان  پیش  که  کوزه‌ها کنند از گـل ما *** قرآن  که  مهین  کلام خوانـند آن را گـه  گاه  نه  بر  دوام  خوانـند  آن را بر   گرد  پیاله  آیتی  هست  مـقیم کاندر  همه  جا  مدام خوانـند آن را *** گر می نخوری طعنه مزن مستانرا بـنیاد  مکن  تو  حیله  و دستانرا تو غره بدان مشو که می مینخوری صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا *** هر  چند  که  رنگ و بوی زیباسـت مرا چون  لاله  رخ  و چو سرو بالاست مرا معـلوم   نـشد  که  در  طربخانه  خاک نـقاش   ازل   بـهر   چه   آراسـت   مرا *** مائیم و می و مطرب و این کنج خراب جان و دل و جام و جامه در رهن شراب فارغ  ز  امید  رحـمـت  و  بیم عذاب آزاد  ز  خاک  و  باد  و  از آتـش و آب *** آن  قصر  که  جمشید در او جام گرفـت آهو   بـچـه   کرد   و   شیر  آرام  گرفـت بـهرام  کـه  گور  می‌گرفتی  همه  عمر دیدی   کـه   چگونه   گور  بهرام  گرفـت *** ابر  آمد  و  باز بر سر سبزه گریسـت بی   باده   ارغوان   نـمیباید  زیسـت این سبزه که امروز تماشاگه ماست تا  سبزه  خاک  ما تماشاگه کیست *** اکـنون  که  گل  سعادتت پربار است دست  تو ز جام می چرا بیکار است می‌خور که زمانه دشمنی غدار است دریافـتـن   روز   چنین  دشوار  است *** امروز    ترا    دسـترس   فردا   نیسـت و  اندیشه  فردات  بجز  سودا  نیسـت ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست کاین  باقی  عمر  را  بـها  پیدا نیسـت *** ای   آمده   از   عالـم   روحانی   تـفـت حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت می    نوش   ندانی   ز   کـجا   آمده‌ای خوش  باش  ندانی بکجا خواهی رفت *** ای   چرخ   فلـک   خرابی  از  کینه  تـسـت بیدادگری       شیوه       دیرینـه       تـسـت ای    خاک    اگر    سینـه    تو   بـشـکافـند بـس  گوهر  قیمتی  که  در  سینه  تسـت *** ایدل   چو   زمانه   می‌کند  غمـناکـت ناگـه    برود    ز    تـن    روان    پاکـت بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند زان  پیش  که سبزه بردمد از خاکـت *** این   بـحر  وجود  آمده  بیرون  ز  نهفـت کس نیست که این گوهر تحقیق نسفت هر  کس  سخنی  از سر سودا گفتـند ز  آنروی  که هست کس نمیداند گفت *** این کوزه چو من عاشق زاری بوده است در   بـند   سر   زلف   نـگاری   بوده‌سـت این   دستـه  کـه  بر  گردن  او  می‌بینی دستی‌ست  که  برگردن یاری بوده‌ست *** این   کوزه   که  آبـخواره  مزدوری  اسـت از  دیده  شاهست و دل دستوری است هر کاسه می که بر کف مخموری است از  عارض  مستی و لب مستوری است *** این  کهنـه  رباط  را  که  عالم  نام اسـت و   آرامگـه   ابلـق   صبح  و  شام  اسـت بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است قصریسـت  که  تکیه‌گاه صد بهرام است *** این  یکد  و  سه  روز  نوبت  عمر گذشـت چون   آب   بـجویبار   و  چون  باد  بدشـت هرگز   غـم   دو   روز   مرا   یاد  نـگـشـت روزیکـه   نیامده‌سـت   و  روزیکه  گذشت *** بر چهره گل نسیم نوروز خوش است در صحن چمن روی دلفروز خوش است از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است *** پیش  از  من  و  تو  لیل  و  نـهاری بوده اسـت گردنده    فـلـک    نیز    بـکاری    بوده   اسـت هرجا   کـه   قدم   نـهی   تو   بر   روی   زمین آن    مردمـک    چشـم‌نـگاری    بوده    اسـت *** تا   چـند   زنـم   بروی   دریاها   خشـت بیزار    شدم   ز   بت‌پرستان   کـنـشـت خیام   کـه   گفـت  دوزخی  خواهد  بود کـه   رفـت  بدوزخ  و  که  آمد  ز  بهشت *** ترکیب  پیاله‌ای که درهم پیوست بشکستن  آن  روا نمیدارد مست چندین سر و پای نازنین از سر و دست از مهر که پیوست و به کین که شکست *** ترکیب  طبایع  چون  بکام تو دمی اسـت رو  شاد  بزی  اگرچه برتو ستمی اسـت با   اهـل   خرد   باش   که  اصـل  تـن  تو گردی  و نسیمی و غباری و دمی است *** چون   ابر   به  نوروز  رخ  لاله  بشـسـت برخیز   و  بجام  باده  کـن  عزم  درسـت کاین  سبزه  که امروز تماشاگه ماست فردا  همه  از  خاک  تو  برخواهد رسـت *** چون  بلبل  مست راه در بستان یافت روی  گل  و  جام  باده را خندان یافـت آمد   بـه  زبان  حال  در  گوشم  گفـت دریاب  که  عمر  رفته  را  نتوان  یافـت *** چون  چرخ  بکام یک خردمند نگشت خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت چون  باید  مرد و آرزوها همه هشت چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت *** چون    لالـه    بـنوروز    قدح    گیر    بدسـت با   لالـه   رخی   اگر   ترا   فرصـت  هـسـت می   نوش   بـخرمی   که  این  چرخ  کـهـن ناگاه    ترا    چون    خاک    گرداند    پـسـت *** چون نیست حقیقت و یقین اندر دست نتوان به امید شک همه عمر نشست هان تا ننهیم جام می از کف دست در بی خبری مرد چه هشیار و چه مست *** چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست چون هست بهرچه هست نقصان و شکست انـگار  که  هرچه  هست  در  عالم نیست پـندار  که  هرچه  نیست  در  عالم هست *** خاکی   کـه   بزیر   پای   هر   نادانی   اسـت کـف    صـنـمی    و    چـهره    جانانی   است هر   خشـت   کـه   بر   کنگره   ایوانی  اسـت انـگـشـت      وزیر     یا     سلـطانی     اسـت *** دارنده   چو   ترکیب  طـبایع  آراسـت از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست گر  نیک آمد شکستن از بهر چه بود ورنیک  نیامد  این صور عیب کراست *** در  پرده  اسرار  کسی  را  ره نیسـت زین  تعبیه  جان  هیچکس آگه نیست جز  در  دل  خاک هیچ منزلگه نیسـت می خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست *** در   خواب   بدم   مرا  خردمـندی  گـفـت کز  خواب  کسی  را گل شادی نشکفت کاری  چکـنی  که  با  اجل  باشد جفـت می  خور  که  بزیر  خاک  میباید  خـفـت *** در  دایره‌ای  که  آمد  و  رفتـن ماسـت او   را  نه  بدایت  نه  نـهایت  پیداسـت کس می نزند دمی در این معنی راست کاین  آمدن  از  کجا  و رفتن بکجاسـت *** در  فصـل  بهار  اگر  بتی  حور  سرشـت یک  ساغر  می  دهد  مرا بر لب کشـت هرچـند   بـنزد   عامه  این  باشد  زشت سـگ  بـه  زمن  ار  برم  دگر  نام بهشت *** دریاب  که  از  روح جدا خواهی رفـت در   پرده  اسرار  فـنا  خواهی  رفـت می   نوش   ندانی  از  کـجا  آمده‌ای خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت *** ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست دریاب  که  هفته  دگر خاک شده‌سـت می  نوش  و  گلی بچین که تا درنگری گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست *** عـمریسـت   مرا   تیره  و  کاریست  نه  راسـت محنـت   همـه   افزوده  و  راحت  کم  و  کاست شـکر    ایزد   را   کـه   آنچه   اسباب   بـلاسـت ما     را    ز    کـس    دگر    نـمیباید    خواسـت *** فصـل  گل  و  طرف  جویبار  و لب کشت با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت پیش   آر   قدح  کـه  باده  نوشان  صـبوح آسوده  ز  مسجدند  و  فارغ  ز  کنـشـت *** گر  شاخ  بقا  ز  بیخ  بختت رست اسـت ور  بر  تن  تو  عمر لباسی چست اسـت در   خیمـه   تـن   که  سایبانی‌سـت  ترا هان تکیه مکن که چارمیخش سست است *** گویند  کسان  بهشت  با  حور  خوش اسـت مـن   میگویم   کـه   آب  انگور  خوش  اسـت این  نـقد  بگیر  و  دست  از  آن  نـسیه  بدار کاواز   دهـل   شنیدن  از  دور  خوش  اسـت *** گویند   مرا   که  دوزخی  باشد  مـسـت قولیسـت  خلاف  دل  در آن نتوان بست گر   عاشـق   و  میخواره  بدوزخ  باشـند فردا  بینی  بهشت همچون کف دسـت *** من  هیچ  ندانم که مرا آنکه سرشت از  اهل  بهشت  کرد  یا  دوزخ زشـت جامی  و  بتی و بربطی بر لب کشت این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت *** مهـتاب   بـنور   دامن   شب   بشکافت می  نوش دمی بهتر از این نتوان یافت خوش باش و میندیش که مهتاب بسی اندر  سر  خاک  یک  بیک خواهد تافـت *** می  خوردن  و  شاد بودن آیین منسـت فارغ  بودن  ز  کفر  و  دین  دین منسـت گفتم  به  عروس  دهر کابین تو چیست گـفـتا    دل   خرم   تو   کابین   منسـت *** می لعل مذابست و صراحی کان است جسم است پیاله و شرابش جان است آن جام بلورین که ز می خندان است اشکی است که خون دل درو پنهان است *** می   نوش   که   عمر  جاودانی  اینـسـت خود   حاصـلـت   از   دور   جوانی  اینسـت هـنـگام   گـل   و  باده  و  یاران  سرمست خوش   باش  دمی  که  زندگانی  اینسـت *** نیکی  و  بدی  که در نهاد بشر است شادی و غمی که در قضا و قدر است با  چرخ  مکن  حواله  کاندر  ره عـقـل چرخ  از  تو  هزار  بار  بیچاره‌تر  اسـت *** در  هر  دشتی  که لاله‌زاری بوده‌ست از  سرخی  خون  شهریاری بوده‌سـت هر   شاخ   بنفـشـه  کز  زمین  میروید خالی است که بر رخ نگاری بوده‌ست *** هر ذره که در خاک زمینی بوده است پیش از من و تو تاج و نگینی بوده است گرد   از   رخ   نازنین  بـه  آزرم  فـشان کانهـم  رخ  خوب  نازنینی  بوده است *** هر  سبزه که برکنار جوئی رسته است گویی  ز لب فرشته خویی رسته است پا   بر   سر   سبزه  تا  بـخواری  نـنـهی کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است *** یک  جرعه  می ز ملک کاووس به اسـت از  تخت  قباد  و  ملکت  طوس  به اسـت هر   نالـه   کـه   رندی   به  سـحرگاه  زند از   طاعـت   زاهدان  سالوس  به  اسـت *** چون عمر بسر رسد چه شیرین و چه تلخ پیمانه  که پر شود چه بغداد و چه بلخ می نوش که بعد از من و تو ماه بسی از  سلخ  به  غره  آید  از غره به سلـخ *** آنانکـه    مـحیط    فـضـل   و   آداب   شدند در   جمـع   کـمال   شمع  اصـحاب  شدند ره    زین    شـب    تاریک    نـبردند    برون گفتـند   فـسانـه‌ای   و   در   خواب  شدند *** آن  را که به صحرای علل تاخته‌اند بی   او  همه  کارها  بپرداختـه‌اند امروز    بهانـه‌ای    در   انداختـه‌اند فردا همه آن بود که در ساخته‌اند *** آنها که کهن شدند و اینها که نوند هر کس بمراد خویش یک تک بدوند این  کهنه جهان بکس نماند باقی رفـتـند  و  رویم  دیگر  آیند  و  روند *** آنکس که زمین و چرخ و افلاک نهاد بس  داغ  که  او بر دل غمناک نهاد بسیار لب چو لعل و زلفین چو مشک در  طبل  زمین  و  حقه  خاک نـهاد *** آرند      یکی      و     دیگری     بربایند بر  هیچ  کسی  راز  همی نگـشایند ما   را  ز  قضا  جز  این  قدر  نـنـمایند پیمانـه   عـمر  ما  است  می‌پیمایند *** اجرام   که   ساکنان  این  ایوانـند اسـباب       تردد      خردمـندانـند هان  تاسر  رشته خرد گم نکنی کانان    کـه   مدبرند   سرگردانـند *** از  آمدنم  نـبود  گردون  را سود وز رفتن من جلال و جاهش نفزود وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود *** از   رنـج  کـشیدن  آدمی  حر  گردد قطره چو کشد حبس صدف در گردد گر   مال  نماند  سر  بـماناد  بـجای پیمانـه  چو  شد  تهی  دگر پر گردد *** افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد در پای اجل بسی جگرها خون شد کس نامد از آن جهان که پرسم از وی کاحوال  مسافران  عالـم  چون  شد *** افـسوس  که  نامه  جوانی  طی  شد و   آن   تازه   بـهار  زندگانی  دی  شد آن  مرغ  طرب  که  نام  او  بود شـباب افـسوس  ندانم  که کی آمد کی شد *** ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود نی  نام  زما  و نی‌نشان خواهد بود زین  پیش  نبودیم  و  نبد هیچ خلـل زین پس چو نباشیم همان خواهد بود *** این   عقـل   کـه  در  ره  سـعادت  پوید روزی    صد    بار    خود    ترا   می‌گوید دریاب   تو  این  یکدم  وقتت  کـه  نـئی آن    تره    کـه    بدروند   و   دیگر   روید *** این   قافله   عمر  عجـب  میگذرد دریاب  دمی  کـه با طرب میگذرد ساقی غم فردای حریفان چه خوری پیش  آر پیاله را که شب میگذرد *** بر   پشـت   مـن  از  زمانـه  تو  میاید وز    مـن   هـمـه   کار   نانـکو   میاید جان  عزم  رحیل  کرد  و  گفتم بـمرو گفـتا    چکـنـم    خانـه    فرو    میاید *** بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد وز خوردن آدمی زمین سیر نشد مغرور  بدانی که نخورده‌ست ترا تعجیل  مکن هم بخورد دیر نشد *** بر  چشم  تو  عالم ارچه می‌آرایند مـگرای   بدان  که  عاقلان  نگرایند بـسیار  چو  تو  روند  و  بسیار آیند بربای  نصیب  خویش  کـت  بربایند *** بر من قلم قضا چو بی من رانند پس نیک و بدش ز من چرا میدانند دی بی من و امروز چو دی بی من و تو فردا به چه حجتم به داور خوانند *** تا  چند  اسیر  رنـگ  و  بو  خواهی شد چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد گر   چشـمـه  زمزمی  و  گر  آب  حیات آخر   بـه   دل  خاک  فرو  خواهی  شد *** تا     راه     قـلـندری     نـپویی    نـشود رخـساره   بـخون   دل   نشویی   نشود سودا  چه  پزی  تا که چو دلسوختـگان آزاد    بـه    ترک   خود   نـگویی   نـشود *** تا  زهره و مه در آسمان گشت پدید بهـتر  ز  می  ناب  کسی  هیچ  ندید من  در  عجبم ز میفروشان کایشان به  زانکه  فروشند چه خواهند خرید *** چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد دل  را  به کم و بیش دژم نتوان کرد کار من و تو چنانکه رای من و تست از موم بدست خویش هم نتوان کرد *** حیی  که  بـقدرت  سر  و رو می‌سازد هـمواره   هـم   او  کار  عدو  می‌سازد گویند    قرابـه    گر    مسـلـمان   نـبود او  را  تو  چه  گویی کـه کدو می‌سازد *** در   دهر  چو  آواز  گـل  تازه  دهـند فرمای  بتا  که می به اندازه دهند از  حور  و  قصور و ز بهشت و دوزخ فارغ  بنشین که آن هر آوازه دهند *** در  دهر  هر  آن که نیم نانی دارد از   بـهر   نشسـت  آشیانی  دارد نه خادم کس بود نه مخدوم کسی گو شاد بزی که خوش جهانی دارد *** دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود غـم  خوردن  بیهوده  نمیدارد  سود پر  کن  قدح  می  به کفم درنـه زود تا  باز  خورم  که  بودنیها  همـه بود *** روزیست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد ابر   از   رخ   گـلزار  هـمی  شوید  گرد بلـبـل   بـه   زبان   پهلوی   با   گل  زرد فریاد  همی  کند  کـه  می  باید  خورد *** زان    پیش   کـه   بر   سرت   شـبیخون   آرند فرمای      کـه      تا      باده     گـلـگون     آرند تو    زر    نـئی    ای    غافـل   نادان   کـه   ترا در     خاک     نـهـند     و     باز     بیرون    آرند *** عمرت  تا  کی به خودپرستی گذرد یا  در  پی  نیستی و هسـتی گذرد می نوش که عمریکه اجل در پی اوست آن به که به خواب یا به مستی گذرد *** کـس   مشکـل   اسرار   اجل  را  نگشاد کـس   یک   قدم  از  دایره  بیرون  نـنـهاد مـن    می‌نـگرم   ز   مبتدی   تا   اسـتاد عجز  است  به  دست هر که از مادر زاد *** کم  کن طمع از جهان و میزی خرسند از   نیک   و   بد   زمانه  بـگـسـل  پیوند می  در  کف  و زلف دلبری گیر کـه زود هـم   بـگذرد  و  نماند  این  روزی  چند *** گرچـه   غـم   و  رنج  من  درازی  دارد عیش   و   طرب   تو   سرفرازی   دارد بر  هر  دو  مکن  تکیه که دوران فلـک در    پرده    هزار    گونـه    بازی   دارد *** گردون  ز  زمین  هیچ  گـلی برنارد کش نشکند و هم به زمین نسپارد گر   ابر   چو   آب   خاک  را  بردارد تا  حشر  همـه  خون  عزیزان بارد *** گر  یک  نفـسـت  ز  زندگانی  گذرد مـگذار  که  جز  به  شادمانی گذرد هشدار  که سرمایه سودای جهان عمرست  چنان کش گذرانی گذرد *** گویند بهشت و حورعین خواهد بود آنجا می و شیر و انگبین خواهد بود گر ما می و معشوق گزیدیم چه باک چون  عاقبت  کار چنین خواهد بود *** گویند  بهشـت  و  حور  و  کوثر  باشد جوی می و شیر و شهد و شکر باشد پر   کـن   قدح  باده  و  بر  دستـم  نـه نـقدی  ز  هزار  نسیه  خوشتر باشد *** گویند  هر  آن  کـسان  کـه  با  پرهیزند زانـسان   کـه   بمیرند   چنان  برخیزند ما  با  می  و  معـشوقـه  از آنیم مدام باشد  که  به  حشرمان چنان انـگیزند *** می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد و  اندیشه  هفتاد  و  دو  ملت بـبرد پرهیز  مکن  ز  کیمیایی  کـه  از  او یک  جرعه  خوری  هزار  علت بـبرد *** هر   راز   کـه   اندر  دل  دانا  باشد باید   کـه   نهفته‌تر  ز  عنـقا  باشد کاندر  صدف  از  نهفتـگی  گردد  در آن  قـطره  کـه  راز  دل  دریا  باشد *** هر صبح که روی لاله شبنم گیرد بالای بنفشه در چمن خم گیرد انصاف مرا ز غنچه خوش می‌آید کو  دامن خویشتن فراهم گیرد *** هرگز  دل من ز علم محروم نشد کم  ماند ز اسرار که معلوم نشد هفتاد و دو سال فکر کردم شب و روز معلومم شد که هیچ معلوم نشد *** هـم    دانـه    امید   به   خرمـن   ماند هـم  باغ  و  سرای  بی  تو و من ماند سیم  و  زر  خویش از درمی تا بـجوی با  دوست  بخور  گر  نه بدشمـن ماند *** یاران  موافق  همه از دست شدند در پای اجل یکان یکان پست شدند خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر دوری دو سه پیشتر ز ما مست شدند *** یک   جام  شراب  صد  دل  و  دین  ارزد یک   جرعـه   می  مملکـت  چین  ارزد جز  باده  لعـل  نیسـت  در  روی  زمین تلـخی   کـه   هزار   جان  شیرین  ارزد *** یک   قـطره   آب  بود  با  دریا  شد یک  ذره  خاک  با زمین یکـتا شد آمد شدن تو اندرین عالم چیست آمد  مگـسی  پدید  و  ناپیدا  شد *** یک نان به دو روز اگر بود حاصل مرد از کوزه شکسته‌ای دمی آبی سرد مامور  کم  از  خودی چرا باید بود یا خدمت چون خودی چرا باید کرد *** آن   لـعـل   در   آبگینـه   ساده  بیار و  آن  محرم  و مونـس هر آزاده بیار چون  میدانی  که  مدت عالـم خاک باد  است  که  زود  بـگذرد  باده بیار *** از بودنی ایدوست چه داری تیمار وزفکرت  بیهوده  دل  و جان افکار خرم بزی و جهان بشادی گذران تدبیر  نـه  با  تو  کرده‌اند  اول کار *** افـلاک   که  جز  غم  نفزایند  دگر نـنـهـند    بـجا    تا    نربایند    دگر ناآمدگان    اگر    بدانـند   کـه   ما از  دهر  چه  میکـشیم  نایند  دگر *** ایدل غم این جهان فرسوده مخور بیهوده نئی غمان بیهوده مخور چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید خوش باش غم بوده و نابوده مخور *** ایدل  همه اسباب جهان خواسته گیر باغ   طربـت   به   سبزه  آراستـه  گیر و آنگاه بر آن سبزه شبی چون شبنم بنشسـتـه   و   بامداد   برخاسته  گیر *** این  اهل  قبور  خاک  گشتند  و غـبار هر   ذره   ز   هر   ذره   گرفـتـند  کـنار آه این چه شراب است که تا روز شمار بیخود  شده  و  بی‌خبرند از همـه کار *** خشـت  سر  خم  ز ملکت جم خوشتر بوی    قدح   از   غذای   مریم   خوشـتر آه     سـحری     ز     سینـه     خـماری از   نالـه   بوسـعید   و   ادهم   خوشـتر *** در     دایره     سـپـهر     ناپیدا    غور جامی‌ست که جمله را چشانند بدور نوبـت  چو  به  دور  تو  رسد  آه مکن می نوش به خوشدلی که دور است نه جور *** دی       کوزه‌گری       بدیدم       اندر      بازار بر    پاره    گـلی   لـگد   هـمی   زد   بـسیار و   آن   گـل   بزبان   حال   با   او  می‌گـفـت مـن     هـمـچو    تو    بوده‌ام    مرا    نیکودار *** ز آن می که حیات جاودانیست بخور سرمایه  لذت  جوانی است بخور سوزنده چو آتش است لیکن غم را سازنده چو آب زندگانی است بخور *** گر  باده  خوری  تو با خردمـندان خور یا  با  صنمی  لاله رخی خـندان خور بسیار  مخور  و  رد مکن فاش مساز اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور *** وقت سحر است خیز ای طرفه پسر پر   باده   لعـل   کـن  بـلورین  ساغر کاین  یکدم  عاریت  در  این گنج فـنا بـسیار    بـجوئی    و    نیابی    دیگر *** از   جملـه   رفـتـگان   این   راه  دراز باز   آمده  کیسـت  تا  بـما  گوید  باز پـس  بر  سر  این  دو  راهه آز و نیاز تا   هیچ   نمانی  کـه  نـمی‌آیی  باز *** ای   پیر   خردمند  پگـه‌تر  برخیز و  آن  کودک  خاکبیز را بنـگر تیز پندش ده گو که نرم نرمک می‌بیز مـغز  سر  کیقباد  و چشم پرویز *** وقت سحر است خیز ای مایه ناز نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز کانـها   کـه   بجایند  نپایند  بسی و  آنها  که شدند کس نـمیاید باز *** مرغی دیدم نشسته بر باره طوس در   پیش   نهاده  کلـه  کیکاووس با کله همی گفت که افسوس افسوس کو بانگ جرسها و کجا ناله کوس *** جامی  است  که  عقـل  آفرین میزندش صد   بوسـه  ز  مهر  بر  جـبین  میزندش این   کوزه‌گر   دهر   چـنین   جام  لـطیف می‌سازد    و    باز   بر   زمین   میزندش *** خیام  اگر  ز باده مستی خوش باش با ماهرخی اگر نشستی خوش باش چون عاقبت کار جهان نیستی است انگار که نیستی چو هستی خوش باش *** در     کارگـه    کوزه‌گری    رفـتـم    دوش دیدم   دو   هزار   کوزه   گویا  و  خـموش ناگاه      یکی     کوزه     برآورد     خروش کو   کوزه‌گر   و   کوزه‌خر   و  کوزه  فروش *** ایام   زمانه  از  کسی  دارد  ننـگ کو   در  غم  ایام  نشیند  دلتـنـگ می خور تو در آبگینه با ناله چنگ زان  پیش  که آبگینه آید بر سنگ *** از  جرم  گل  سیاه  تا  اوج  زحـل کردم همه مشکلات کلی را حل بگشادم بندهای مشکل به حیل هر  بند گشاده شد بجز بند اجل *** با  سرو  قدی تازه‌تر از خرمن گل از دست منه جام می و دامن گل زان پیش که ناگه شود از باد اجل پیراهـن  عمر  ما  چو پیراهن گل

بگو داد بزن تا شب آی آدما ... غصه ای نیس اگه تلخین شما ها !!

فقط مزاحم شدم که بگم ما آدما که اشتباهاً برچسب آدم بودن بهمون خورده ، خیلی پستیم ! بی معرفتیم ! نا مردیم ! دو روییم ! حرمت رفاقتو نگه نمی داریم ! تو رفاقت با صداقت برخورد نمی کنیم ! جلو همدیگه بگو بخند داریم اما تا از هم جدا میشیم تا دلمون میخواد پشت سر هم دیگه حرف می زنیم !! میگیم : فلانی این طور آدمیه و همش فحش میده و بی تربیته و آدم درستی نیست و فلانی رو من اصلاً باهاش حال نمیکنم ... اما تا با خود فلانی صحبت میکنه ، به به و چه چهش می گیره ! قربون صدقه اش می ره ! به این میگن دو رویی ! ... والله دیروز به این فکر می کردم که با اینهمه صفتات منفی ای که ما آدما ( !!! ) داریم ... پس چه برتری ای نسبت به حیوون داریم ؟!!! ما آدما ( !!! ) باید بریم بمیریم ! بمیریم تا این دنیا سالم بشه ! از آدمای دو رو و پست عاری بشه ... تا دیگه شاهد برهم خوردن رفاقت ها نباشیم ... تا دیگه شاهد حاشا کردن و توجیه های الکی نباشیم ... تا دیگه ... شرمنده ها .. قاط زدم ... الان ساعت ۲ نصف شبه که دارم اینو تایپ می کنم ... نمی دونم والله ...
ولی با وجود این نامردایی که از دوست و آشنا دیدم ، کماکان نسبت به زندگی احساس خوبی دارم ... یه نفر هست که دوستش دارم ! به زندگیم جهت داده ... اون فقط آدمه ! فقط اونه که درد دلام رو گوش میکنه ... فقط اونه که منو از صمیم قلب دوست داره ... فقط اونه که درکم می کنه ... فقط اونه که ... دوسش دارم ... خیلی ...
در ضمن ... از بعضی از دوستان خواهش می کنم که تو نظرخواهی ، فحش ننویسن ... تو چت هر چی دلشون خواست به من بگن ... آره تو چت با هم تریپ داریم و این حرفا خیلی رد و بدل می کنیم و با هم حال می کنیم ... ولی در منظر عمومی این حرفا رو بیخیال شین ... ممنون ... فعلاً